ʻಅಪರಾಜಿತಾʼ ಮಸೂದೆ| ನ್ಯಾಯ ಅಥವಾ ಪ್ರತೀಕಾರ? ಅತ್ಯಾಚಾರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಎದುರಿಸುವಲ್ಲಿ ಇರುವ ದ್ವಂದ್ವಗಳು

ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ವಿಧಾನ ಸಭೆಯು ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ನನ್ಯದ ವಿರುದ್ಧ ಜಾರಿಗೆ ತಂದಿರುವ ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆ, 2024, ಜಾಗತಿಕ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದೆ. ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಹೀನಾಯವಾದ ಅಪರಾಧ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ನೀಡಲಾಗುವ ದಂಡನೆಯಿಂದ ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯದಂಥ ಅಮಾನುಷ ಅಪರಾಧ ಪ್ರಕರಣಗಳನ್ನು ಈ ಕಾಯ್ದೆಯಿಂದ ನಿಗ್ರಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನೂ ಎತ್ತುವಂತೆ ಮಾಡಿದೆ. ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ವಿಧಾನ ಸಭೆಯು ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆ, 2024 ರ ಅಂಗೀಕಾರವು ಶಿಕ್ಷಾರ್ಹ ನ್ಯಾಯದ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿತ್ವ ಮತ್ತು ಲೈಂಗಿಕ ಹಿಂಸೆಯ ವ್ಯಾಪಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸುವಲ್ಲಿ ಅದರ ಪಾತ್ರದ ಕುರಿತು ಜಾಗತಿಕ ಚರ್ಚೆಗೆ ಮರುಜೀವ ನೀಡಿದೆ.

ಆಗಸ್ಟ್ 9 ರಂದು ಕೋಲ್ಕತ್ತಾದ ಆರ್‌ಜಿ ಕರ್ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಕಾಲೇಜು ಮತ್ತು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಮತ್ತು ಕೊಲೆ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ಬಲಿಯಾದ ವೈದ್ಯೆಯ ನೆನಪಿಗಾಗಿ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ಹೆಸರಿಸಲಾಗಿದೆ, "ಅಪರಾಜಿತಾ" ಎಂಬ ಪದವು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸಂಕೇತಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ದುರಂತ ಘಟನೆಯು ನಾಗರಿಕ ಸಮಾಜ ಮಲೆತು ನಿಲ್ಲುವಂಥ ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆ. ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಕ್ರೋಶವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಶಾಸಕಾಂಗ ಕ್ರಮಕ್ಕಾಗಿ ಒತ್ತಾಯಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಮಸೂದೆಯ ಪರವಾಗಿ ನಿಂತಿರುವ ಮಂದಿ ಅದನ್ನು ನ್ಯಾಯದ ಕಡೆಗಿನ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಹೆಜ್ಜೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಮಂದಿ ಟೀಕಾಕಾರು ಅದರ ಅತ್ಯಂತ ವಿವಾದಾತ್ಮಕ ನಿಬಂಧನೆ - ಮರಣದಂಡನೆ - ಭಾರತದ ಬೇರೂರಿರುವ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ನಿಜವಾದ ಪರಿಹಾರಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರತೀಕಾರದ ಸೂಚಕವಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ ಎಂದು ಎಚ್ಚರಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ತ್ವರಿತ ನ್ಯಾಯ ಅಥವಾ ಕಾನೂನು ಅತಿಕ್ರಮಣ?

ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆಯ ಮುಖ್ಯ ಭಾಗವು ನ್ಯಾಯಾಂಗ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ತ್ವರಿತಗೊಳಿಸುವ ಮತ್ತು ಅತ್ಯಾಚಾರದ ಅಪರಾಧಿಗಳಿಗೆ ಕಠಿಣ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ನೀಡುವ ಗುರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕಠಿಣ ಕ್ರಮಗಳ ಮಾದರಿ ಸಂಕಲನವಾಗಿದೆ. ಅಪರಾಧವು ಬಲಿಪಶುವಿನ ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣವಾದರೆ ಅಥವಾ ಆಕೆಯನ್ನು ಅಪರಾಧಿ ಕೊಳೆತ ತರಕಾರಿ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಂದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದರೆ, ಅತ್ಯಾಚಾರದ ಅಪರಾಧಿಗಳಿಗೆ ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನು ಮಸೂದೆ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ, ಇದು ಅತ್ಯಾಚಾರ ಮತ್ತು ಸಾಮೂಹಿಕ ಅತ್ಯಾಚಾರಕ್ಕಾಗಿ ಪೆರೋಲ್ ಇಲ್ಲದೆ ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ವಿಧಿಸಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುವಂಥ ಕಾಯ್ದೆ. ಇದು ಲೈಂಗಿಕ ಅಪರಾಧಿಗಳ ಮೇಲೆ ತೀವ್ರ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಉದ್ದೇಶದ ಸ್ಪಷ್ಟ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ.

ಈ ಮಸೂದೆಯು ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣದ ತನಿಖೆಯ ಅವಧಿಯನ್ನು ಕೇವಲ 21 ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ತ್ವರಿತಗತಿಯ ತನಿಖೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಕಡ್ಡಾಯಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ತ್ವರಿತ ಕಾಲಾವಧಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು, ಕಾನೂನು ವಿಶೇಷ ಶೀಘ್ರಗತಿ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳ (ಸ್ಥಾಪನೆ ಮತ್ತು "ಅಪರಾಜಿತಾ ಟಾಸ್ಕ್ ಫೋರ್ಸ್" ರಚನೆಯನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುತ್ತದೆ - ಮಹಿಳೆಯರು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲಿನ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಮತ್ತು ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯದ ಪ್ರಕರಣಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಲು ಮೀಸಲಾಗಿರುವ ವಿಶೇಷ ಪೊಲೀಸ್ ಘಟಕ ಇದು.ಈ ಕಾರ್ಯಪಡೆಯು ಜಿಲ್ಲಾ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಪೊಲೀಸ್ ಉಪ ಅಧೀಕ್ಷಕರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ, ತುರ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ತನ್ನೆಲ್ಲ ಪರಿಣಿತಿಯೊಂದಿಗೆ ನಿರ್ವಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವಂತೆ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಲಾಗಿದೆ.

ತಡೆಗಟ್ಟುವಿಕೆ ಅಥವಾ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಪೂರ್ವನಿದರ್ಶನ?

ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆಯಲ್ಲಿ ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನು ವಿಧಿಸುವ ಕ್ರಮ ಭಾರತದೊಳಗೆ ಮತ್ತು ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ಸಂಘಟನೆಗಳಲ್ಲಿ ತೀವ್ರ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದೆ. ಸಂಭಾವ್ಯ ಅಪರಾಧಗಳನ್ನು ತಡೆಯಲು ಮತ್ತು ಅಪರಾಧದ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸಲು ಇಂತಹ ಕಠಿಣ ಶಿಕ್ಷೆ ಅಗತ್ಯ ಎಂದು ಕಾನೂನಿನ ಪರ ಬೆಂಬಲಿಗರು ವಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. . ನ್ಯಾಯದ ನಿಧಾನಗತಿಯೊಂದಿಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕರ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಹತಾಶೆಯನ್ನು ಅವರು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯದಂಥ ಅಪರಾಧವನ್ನು ತಡೆಯಲು ಪ್ರಸ್ತುತ ದಂಡನೆಗಳು ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಪ್ರತಿವಾದವು ಒಪ್ಪಿಗೆಯಾಗುವಂತಿದೆ. ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್‌ನ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ಈ ಕುರಿತ ಸಂಶೋಧನೆಯು ಮರಣದಂಡನೆಯು ಅಪರಾಧವನ್ನು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ತಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಮರಣದಂಡನೆಯ ಬೆದರಿಕೆಯು ಅಪರಾಧ ಗತಿಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ದತ್ತಾಂಶಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಬದಲಿಗೆ ಇದು ಕೇವಲ ಸಾಂಕೇತಿಕ ಸೂಚನೆಯನ್ನು ನೀಡುವ ಪ್ರಯತ್ನವಷ್ಟೆ. ಈ ಕಾನೂನು ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ನಡವಳಿಕೆಯ ಆಧಾರವಾಗಿರುವ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುವ ಬದಲು ಪ್ರತೀಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಹಂಬಲಿಸುವ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಒತ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಇಂಬುಕೊಡುತ್ತದೆ.

ನೈತಿಕ ಕಾಳಜಿಗಳು

ಇದಲ್ಲದೆ, ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಗೌರವಿಸುವ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ

ಮರಣದಂಡನೆಯಂಥ ಶಿಕ್ಷೆಯ ಗಂಭೀರ ನೈತಿಕ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುತ್ತದೆ. ಮರಣದಂಡನೆಯ ಬದಲಾಯಿಸಲಾಗದ ಸ್ವರೂಪ ಎಂದರೆ ನ್ಯಾಯದ ಯಾವುದೇ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸುವುದು. ಭಾರತದ ಅತಿಯಾದ ಕಾನೂನು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಇದು ಅಸಮಾನ್ಯ ಸಂಗತಿಯೇನಲ್ಲ. ಸರಿಪಡಿಸಲಾಗದಂಥ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ, ಅದಕ್ಷತೆ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ ತನಿಖೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹಾಳಾಗುವ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಈ ಅಪಾಯವು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ತೀವ್ರವಾಗಿರುತ್ತದೆ.

ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆಯ ಕಠಿಣ ದಂಡನೆಗಳು ಬಲವಾದ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಕಳುಹಿಸಲು ರೂಪಿಸಲಾಗಿದ್ದರೂ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಆಳವಾದ ಸಾಮಾಜಿಕ-ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲು ಅವು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತವೆ ಎನ್ನಬಹುದು.

ಲೈಂಗಿಕ ಹಿಂಸೆಯ ಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಕಾನೂನು ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ; ಇದು ದೇಶದ ಸಾಮಾಜಿಕ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಆಳವಾಗಿ ಹುದುಗಿದೆ. ಶತಮಾನಗಳ ಪಿತೃಪ್ರಭುತ್ವದ ರೂಢಿಗಳು, ಜಾತಿ ಶ್ರೇಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಬೇರೂರಿರುವ ಲಿಂಗ ಪಕ್ಷಪಾತಗಳಿಂದಾಗಿ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ರೂಪುಗೊಂಡಿದ್ದು, ಇಂದು ಅಧೋಗತಿಗೆ ತಲುಪಿದೆ.

ಕಾನೂನುಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಮೀರಿ

ಭಾರತದ ಅನೇಕ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ, ಮಹಿಳೆಯರು ಮತ್ತು ಯುವತಿಯರನ್ನು ಇನ್ನೂ ಪುರುಷರಿಗಿಂತ ಕೀಳು ಎಂದು ನೋಡಲಾಗುತ್ತದೆ, ಅವರು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಿರುವ ಮೌಲ್ಯಗಳು ಅವರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದಂತವುಗಳಾಗಿವೆ. ಈ ಪಿತೃಪ್ರಭುತ್ವದ ಮನಸ್ಥಿತಿಯು ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಸರಕಾಗಿಸುವ ಮತ್ತು ಅವರ ಸ್ವಾಯತ್ತತೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುವ, ಒಪ್ಪಿತ ವಿವಾಹಗಳಿಂದ ವರದಕ್ಷಿಣೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳವರೆಗಿನ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿಂದ ಬಲಪಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಜಾತಿ ಶ್ರೇಣೀಕರಣಗಳು ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಉಲ್ಬಣಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ, ಕೆಳ ಜಾತಿಗಳ ಮಹಿಳೆಯರು ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಮತ್ತು ನಿಯಂತ್ರಣವನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಸಾಧನವಾಗಿ ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಸೇರಿದಂತೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪ್ರವಚನಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುವ ಭಾಷೆಯು ಲಿಂಗ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಗಳನ್ನು ಶಾಶ್ವತಗೊಳಿಸುತ್ತಿವೆ. ಪುರುಷ ಆಕ್ರಮಣವನ್ನು ಸಕ್ರಮಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ನಿಷ್ಕ್ರಿಯ ಬಲಿಪಶುಗಳಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಲೈಂಗಿಕ ಆಲೋಚನೆಯ ಭಾಷೆಗಳು ಕೂಡ , ಮಹಾ ಪುರಷತ್ವದ ವಿಶಾಲವಾದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂಗೀಕಾರದ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವಾಗಿದೆ, ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ, ಆಕ್ರಮಣಶೀಲತೆ ಮತ್ತು ಲೈಂಗಿಕ ವಿಜಯದಂತಹ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಮೌಲ್ಯೀಕರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ವಿಜೃಂಭಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಅದೇ ಮೌಲ್ಯಗಳ ಸಮಾಜ ಮಹಿಳೆಯರು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಿರುವ ಗೌರವದ ಸಂಸ್ಖೃತಿಯನ್ನು ಅವರ ದೌರ್ಬಲ್ಯದ ಚಿಹ್ನೆಗಳೆಂದು ಅಪಹಾಸ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ.

ಅತ್ಯಾಚಾರದ ಆರ್ಥಿಕ ಆಯಾಮ

ಅತ್ಯಾಚಾರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಆರ್ಥಿಕ ಆಯಾಮವು ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆಯು ಪರಿಹರಿಸಲು ವಿಫಲವಾದ ಮತ್ತೊಂದು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಅಂಶವಾಗಿದೆ. ಲಿಂಗ ಅಸಮಾನತೆಯು ಕೇವಲ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಥವಾ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ; ಇದು ಆರ್ಥಿಕವೂ ಆಗಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಮುದಾಯಗಳು, ಬಡತನ, ಶಿಕ್ಷಣದ ಕೊರತೆ ಮತ್ತು ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳ ಸೀಮಿತ ಪ್ರವೇಶದಿಂದ ಅಸಮಾನವಾಗಿ ಕಾಣುವ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿದೆ. ಈ ಆರ್ಥಿಕ ದುರ್ಬಲತೆಯು ಅವರನ್ನು ಲೈಂಗಿಕ ಹಿಂಸೆ ಸೇರಿದಂತೆ ಶೋಷಣೆಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಒಳಗಾಗುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಾಚಾರದ ರಾಜಕೀಯ ಆರ್ಥಿಕತೆಯು ವರ್ಗ ಮತ್ತು ಲಿಂಗ ಬೇಧದಿಂದ ರೂಪುಗೊಂಡಿದೆ.

ಆರ್ಥಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಮಾನತೆಗಳಿಂದಾಗಿ ದಲಿತರು ಮತ್ತು ಬಡವರಂತಹ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಮುದಾಯಗಳ ಮಹಿಳೆಯರು ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಗುರಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ಕಾನೂನು ರಕ್ಷಣೆ್ ಸಾಧ್ಯತೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ನ್ಯಾಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ವರ್ಗ ಪಕ್ಷಪಾತಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತದೆ - ಪ್ರಬಲ ಅಪರಾಧಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ಪ್ರಕರಣಗಳನ್ನು ಆಗಾಗ್ಗೆ ವಜಾಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಬಡ ಬಲಿಪಶುಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಪ್ರಕರಣಗಳು ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೇ ಸ್ಥಗಿತಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.

ಕಾನೂನು ಪರಿಹಾರಗಳ ಮಿತಿಗಳು

ದಂಡನೀಯ ನ್ಯಾಯಕ್ಕೆ ಒತ್ತು ನೀಡುವ ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆಯು ಭಾರತೀಯ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಶಾಸಕಾಂಗ ಕ್ರಮದೊಂದಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟುಗಳಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವ ವಿಶಾಲ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಅಂತಹ ಕಾನೂನುಗಳ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿತನವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ವಾಕ್ಚಾತುರ್ಯ ಮತ್ತು ವಾಸ್ತವದ ನಡುವಿನ ಅಂತರದಿಂದ ಸೀಮಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಮಸೂದೆಯ ನಿಬಂಧನೆಗಳು ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿಯಾಗಿ ಕಂಡರೂ, ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿಯ ಅಸಮರ್ಥತೆ, ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪ ಸೇರಿದಂತೆ ಅವುಗಳ ಅನುಷ್ಠಾನವು ಗಮನಾರ್ಹ ಸವಾಲುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಇದಲ್ಲದೆ, ಲೈಂಗಿಕ ಹಿಂಸೆಗೆ ಪರಿಹಾರವಾಗಿ ಶಿಕ್ಷೆಯ ಮೇಲಿನ ಗಮನವು ಹೆಚ್ಚು ಸಮಗ್ರವಾದ ವಿಧಾನದ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುತ್ತದೆ. ಅತ್ಯಾಚಾರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ನಿರಂತವಾಗಿಸುವ ಆಳವಾದ ವರ್ತನೆಗಳು ಮತ್ತು ನಡವಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಕಾನೂನುಗಳು ಮಾತ್ರ ಬದಲಾಯಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕಾನೂನು ಸುಧಾರಣೆ, ಶಿಕ್ಷಣ, ಆರ್ಥಿಕ ಸಬಲೀಕರಣ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ಬಹುಮುಖ ಕಾರ್ಯತಂತ್ರದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.

ನ್ಯಾಯದ ಮರುಚಿಂತನೆ

ಜಾಗತಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ, ನೋಡಿದರೆ, ಮರಣದಂಡನೆಯ ಮೇಲಿನ ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆಯ ಅವಲಂಬನೆಯು ಪುರಾತನ ಮೌಲ್ಯದಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ. ಅನೇಕ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಗಳು ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿವೆ. ಅದರ ನೈತಿಕ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ನ್ಯೂನತೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿವೆ. ಈ ದೇಶಗಳು ಮರಣ ದಂಡನೆಯ ಬದಲಿಗೆ ಪುನರ್ವಸತಿ, ತಡೆಗಟ್ಟುವಿಕೆ ಮತ್ತು ಪುನಶ್ಚೇತನಾತ್ಮಕ ನ್ಯಾಯವನ್ನು ಅಪರಾಧಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಿವೆ.

ಸ್ಕ್ಯಾಂಡಿನೇವಿಯನ್ ದೇಶಗಳು, ಕೆಲವು ಕಡಿಮೆ ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯದ ದಾಖಲೆಯೊಂದಿಗೆ, ಶಿಕ್ಷಣ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಬೆಂಬಲ ಮತ್ತು ಲಿಂಗ ಸಮಾನತೆಯ ಮೂಲಕ ತಡೆಗಟ್ಟುವಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಗಮನವನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತವೆ. ಅವರು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಜಾಗೃತಿ ಅಭಿಯಾನಗಳು, ಸಮಗ್ರ ಲೈಂಗಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ವಿಷಕಾರಿ ಪುರುಷತ್ವದಂಥ ಮೌಲ್ಯಹೀನ ಸಂಗತಿಗಳ ತಿರಸ್ಕಾರದ ಮೂಲ್ ವಿಶ್ವದ ಗಮನ ಸೆಳದಿವೆ. ಸ್ಕ್ಯಾಂಡಿನೇವಿಯನ್ ದೇಶಗಳು, ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ನ್ಯಾಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳು ಅದರ ಬಲಿಪಶುಗಳಿಗೆ ಬೆಂಬಲ ನೀಡುವುದರ ಮೂಲಕ ಅಪರಾಧಿಗಳಿಗೆ ಪುನರ್ವಸತಿ ಅವಕಾಶಗಳ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಒತ್ತಿಹೇಳುತ್ತವೆ.

ಪ್ರತೀಕಾರ vs ಪುನರ್ವಸತಿ

ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆಯು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಗಳಲ್ಲಿ ಅಪರಾಧ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷೆಯ ಕುರಿತು ನಿರ್ಣಾಯಕ ನೈತಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತದೆ. ನ್ಯಾಯವು ಪ್ರತೀಕಾರಕ್ಕೆ ಒತ್ತು ನೀಡಬೇಕೇ ಅಥವಾ ಪುನರ್ವಸತಿ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದಲಾವಣೆಯ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಬೇಕೇ? ಘೋರ ಅಪರಾಧಗಳನ್ನು ಶಿಕ್ಷಿಸುವುದು ಅರ್ಥವಾಗುವಂತಹದ್ದಾಗಿದ್ದರೂ, ಅಂತಹ ಶಿಕ್ಷೆಯು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುತ್ತದೆಯೇ? ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯವನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸುತ್ತದೆಯೇ? ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ.

ಕೇವಲ ದಂಡನಾತ್ಮಕ ಕ್ರಮಗಳು ಅಸಮರ್ಪಕವೆಂದು ಪುರಾವೆಗಳು ಸೂಚಿಸುತ್ತವೆ. ಲೈಂಗಿಕ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲು ಲಿಂಗ ಸಮಾನತೆ, ಆರ್ಥಿಕ ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ವಿಶಾಲವಾದ ಬದ್ಧತೆಯ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಇದು ಪಿತೃಪ್ರಭುತ್ವದ ಮಾನದಂಡಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಗೌರವ ಮತ್ತು ಸಮಾನತೆಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸುವುದರತ್ತ ಗಮನಹರಿಸುತ್ತದೆ.

ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ, ಆದರೆ ಅಪೂರ್ಣ

ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆ, 2024, ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯದ ವಿರುದ್ಧ ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಗಮನಾರ್ಹ ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಅದರ ತ್ವರಿತ-ನ್ಯಾಯ ನಿಬಂಧನೆಗಳು ಮತ್ತು ತೀವ್ರವಾದ ದಂಡಗಳು ಗಂಭೀರ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಮರಣದಂಡನೆ ಮತ್ತು ದಂಡನಾತ್ಮಕ ಗಮನದ ಮೇಲೆ ಮಸೂದೆಯ ಅವಲಂಬನೆಯು ನೈತಿಕ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಕಾಳಜಿಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುತ್ತದೆ.

ಜಾಗತಿಕವಾಗ, ಲೈಂಗಿಕ ಹಿಂಸೆಯಂಥ ಆಳವಾದ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಕಾನೂನು ಸುಧಾರಣೆಗಳು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿದ್ದರೂ ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆ ಒತ್ತಿಹೇಳುತ್ತದೆ. ನಿಜವಾದ ಬದಲಾವಣೆಯು ಸಮಗ್ರ ವಿಧಾನವನ್ನು ಬಯಸುತ್ತದೆ - ಕಾನೂನು ಸುಧಾರಣೆ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿವರ್ತನೆ ಮತ್ತು ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಬಲವಾದ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯುತ್ತವೆ.

ಭಾರತವು ಈ ಸವಾಲುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ರೀತಿಯನ್ನು ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಮುದಾಯವು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದೆ. ಮತ್ತು ತಾನೂ ಅದನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅಪರಾಜಿತಾ ಮಸೂದೆಯು ಈ ಎಲ್ಲ ಅರ್ಥದಲ್ಲೂ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದಿದೆ, ಆದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಬೇರೆಲ್ಲಿಯೂ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮಾಡಲು ಇದು ಅಂತಿಮ ಉತ್ತರವಲ್ಲ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.

(ಫೆಡರಲ್ ಸ್ಪೆಕ್ಟ್ರಮ್‌ನ ಎಲ್ಲಾ ಬದಿಗಳಿಂದ ವೀಕ್ಷಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಲೇಖನಗಳಲ್ಲಿನ ಮಾಹಿತಿ, ಆಲೋಚನೆಗಳು ಅಥವಾ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳು ಲೇಖಕರದ್ದು ಮತ್ತು ಫೆಡರಲ್‌ನ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳನ್ನು ಅಗತ್ಯವಾಗಿ ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುವುದಿಲ್ಲ.)